ROSALÍA DE CASTRO E O CALDO DE GLORIA

Este ano conmemórase o 180 aniversario do nacemento da nosa poetisa máis querida. A Fundación Rosalía de Castro, entre as súas actividades propón a elaboración do Caldo de Gloria. Queres saber de que trata? Le a seguinte noticia que podemos atopar no xornal "La Voz de Galicia":

DÍA DE ROSALÍA NA PRENSA

Neste ano no que a cociña e alimentación están tan presentes no cole, animámosvos a cociñar e probar o CALDO DE GLORIA.

Aquí podedes ler a receita:  CALDO DE GLORIA

Podedes atopar este libro, e outros de Rosalía na sección de Poesía na nosa biblioteca.

Miña casiña, meu lar

Miña casiña, meu lar,

¡cántas onciñas

de ouro me vals!

Vin de Santiago a Padrón

cun chover que era arroiar,

descalciña de pe e perna,

sin comer nin almorzar.

Polo camiño atopaba

ricas cousas que mercar,

i anque ganas tiña delas,

non tiña para as pagar.

Nos mesóns arrecendía

a cousas de bon gustar,

mais o que non ten diñeiro

sin elas ten que pasar.

Fun chegando á miña casa

toda rendida de andar,

non tiña nela frangulla

con que poidera cear.

A vista se me barría,

que era aquél moito aunar.

Fun á porta dun veciño

que tiña todo a fartar;

pedinlle unha pouca broa

e non ma quixo emprestar.

As bagullas me caían,

que me fora a avergonzar.

Volvínme á miña casiña

alumada do luar;

rexistréi cada burato

para ver de algo atopar;

atopéi fariña munda,

un puñiño a todo dar.

Vino no fondo da artesa.

Púxenme a Dios alabar.

Quixen alcendé-lo lume;

non tiña pau que queimar;

funllo a pedir a unha vella;

tampouco mo quixo dar,

si non era un toxo verde

para me facer rabiar.

Volvín triste como a noite

a chorar que te chorar;

collín un feixe de palla,

do meu leito o fun pillar;

rexistréi polo cortello

mentras me puña a rezar

e vin uns garabulliños

e fieitos a Dios Dar.

¡Meu San Antón milagroso,

xa tiven fogo no lar!

Arriméi o pote ó lume

con augua para quentar.

Mentras escarabellaba

na cinza, vin relumbar

un ichavo da fertuna...

¡Miña Virxe do Pilar!

Correndiño, correndiño

o fun en sal a empregar;

máis contenta que unhas páscoas

volvín a porta a pechar,

e na miña horta pequena

unhas coles fun catar.

Con un pouco de unto vello

que o ben soupen aforrar,

e ca fariñiña munda,

xa tiña para cear.

Fixen un caldo de groria

que me soupo que la mar;

fixen un bolo do pote

que era cousa de envidiar;

despóis que o tiven comido,

volvín de novo a rezar;

e despóis que houben rezado,

puxen a roupa a secar,

que non tiña fío enxoito

de haber tanto me mollar.

Nantramentras me secaba,

púxenme logo a catar

para que me oíran

en todo o lugar:

Meu lar, meu fogar,

¡cántas onciñas

de ouro me vals!